دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من

گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم

که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل

چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟

که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

از شما انتظار دیگه ای داشتم بیست ساله و خودکشی .من نوزده ساله بودم تو جنگ بودم بعد از خدمت کار یک نامزده هفت ساله داشتم تا سر بله بورن عمو جانش یک وقی زدن همه هچیز را بهم زدم با اینکه نزدیک دو سه میلیون خرج این خانم کرده بودم .عمو جان فرمودند اب بندر عباس اهک دارد و دست دخترمان خراب میشود...حالا ان بنده خودا تازه شنیدم شوهر چهارمش را کرده و هنوز دارد من را مقایسه میکند ولی روزگار همین هست.به خاطر بی وفایی ها نباید قصه خورد